چقدر شیک و پیک حرف زدن سخته. اول کلاس گوشیم رو زدم روی ضبط کردن که صدام رو ضبط و کنم و بعد گوش بدم. افتضاح بود. گاهی میگفتم تو» گاهی که یادم میومد میگفتم شما». گه گاهی اول و آخر جمله رو میخوردم و نصفه نیمه حرف میزدم. چقدر مستمعین موقرند که هیچی نمیگن. یادم باشه دفعه بعد، با متنانت حرف بزنم. عجله نکنم. این قدر هم محکم حرف نزنم. روان و سلیس و سبک حرف بزنم. کاش این دور و ور یه صحرایی بود و هی میرفتم حرف میزدم و ضبط میکردم که کسی نشنوه. تا حالا چقدر خودتحویلی خوب حرف زدم داشتم. کف دستم نوشتم از قبل روی یک کاغذ بنویسم قدم به قدم باید چیکار کنم که تو کلاس، اینقدر گیج نزنم. ولی خب عب نداره، بزرگ میشم یادم میره.
جملات رو کامل ادا کنیم.
تکه کلام رو حذف کنیم.
مودبانه حرف بزنیم. شما، آقای فلانی، خانم بهمانی. که این رو هم نمیشه تو کلاس رعایت کرد مگر اینکه تو خونه و تو کوچه همینجور باکلاس حرف بزنیم.
درباره این سایت